Oficjalny portal Urzędu Gminy w Bytowie

Współczesne miasto staje się „darem i jednocześnie zadaniem, miejscem spotkania przestrzenią służby, jaką wszyscy związani z samorządem terytorialnym i mieszkańcy podejmują wzajemnie wobec siebie.” Wychodząc naprzeciw inicjatywie Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego w Bytowie, radni Rady Miejskiej na posiedzeniu 28 marca 2007 r. wyrazili wolę ustanowienia św. Katarzyny Aleksandryjskiej patronką miasta Bytowa.

28 listopada 2008 r. nastąpiło ogłoszenie patronatu św. Katarzyny Aleksandryjskiej dla Bytowa. Uroczystości rozpoczęto sesją Rady Miejskiej w Bytowie, podczas której radni przyjęli uchwałę w tej sprawie (Uchwała Nr XXiX/226/2008 Rady Miejskiej w Bytowie z dnia 28 listopada 2008 r.). Po sesji radni oraz zaproszeni goście wzięli udział we Mszy św. celebrowanej przez Nuncjusza Apostolskiego w Polsce Jego Ekscelencję Ks. Arcybiskupa dr. Józefa Kowalczyka.

Mieć kogoś za patrona, to znaczy liczyć na niego i na nim się opierać, mieć pryzmat spojrzenia na rzeczywistość oraz pewien system wartości w poszukiwaniu rozwiązań. Mieć kogoś za patrona, to dostrzegać te elementy jego tożsamości i działalności, które przetrwały próbę czasu. Odnaleźć w nich sprawdzone motywy dla własnych wyborów i postanowień.

Po odzyskaniu przez społeczności lokalne w 1990 roku autonomii, inicjatywy ustanowienia lokalnego patrona pojawią się w naszych miastach coraz częściej, ponieważ dzisiejszy świat potrzebuje wzorców, punktów odniesienia w swoim działaniu. Liczne miasta w Europie mają za patronów osoby, które były z nimi związane swoim życiem i działalnością. W Polsce średniowiecznej patron był czasami ustanawiany wraz z przybyciem relikwii świętego do miasta. Często patron „przybywał” do miasta poprzez katedrę czy kościół parafialny.

Dzisiaj społeczności lokalne, proponując ustanowienie patrona miasta, kierują się rozmaitymi motywami, zwykle jednak tymi znanymi z przeszłości. Wydaje się, że najczęściej są to związki patrona z miastem, które powierza się jego opiece. Obecnie ponad 140 patronów patronuje w ponad 110 miastach Polski, w tym na Pomorzu m.in.:

• Św. Jakub – Lębork (2000 r.)
• Św. Wojciech – Starogard Gdański (2004 r.)
• Matka Boska Kościerska Królowa Rodzin – Kościerzyna (2001 r.)
• Św. Jan Chrzciciel – Chojnice (2002 r.)
• Św. Brunon z Kwerfurtu – Kartuzy (2002 r. )
• Bł. Bronisław Kostkowski – Słupsk (2004 r.)
• Bł. Józef Jankowski – Brusy (2004 r.).

W Bytowie od XIV w. kościołowi katolickiemu patronuje Św. Katarzyna Aleksandryjska. Pierwszy kościół w Bytowie został wybudowany najprawdopodobniej w I połowie XIV wieku jeszcze przed lokacją miasta z 1346 roku. Kościół był w całości murowany, posadowiony na fundamentach z kamienia polnego, należał do najstarszych budowli miejskich. Zachowany z 1686 roku opis kościoła przedstawia obiekt trzynawowy pokryty trzema jednakowymi, siodłowymi dachami. Wielokrotnie niszczony przez pożary (1629; 1656; 1700), odbudowany w 1716 roku w formie jednonawowej budowli z kilkukondygnacyjną wieżą. Przebudowany ponownie w latach 1892-1894. Patronką kościoła przez wieki była św. Katarzyna.

Po tragicznym pożarze w 1945 roku, kościół rozebrano, a katolicy przejęli kościół ewangelicki położony przy rynku. Wierni przenosząc się do „nowej świątyni” zabrali ze sobą również swoją patronkę. Dlatego św. Katarzyna Aleksandryjska niezależnie od świątyni patronuje mieszkańcom Bytowa, którzy obdarzają ją wielkim kultem.

Święta Katarzyna Aleksandryjska to jedna z Czternastu Świętych Wspomożycieli. Przez lata uchodziła za jedną z najpopularniejszych świętych Kościoła katolickiego. Żyła na przełomie III/IV w. w Aleksandrii, ówczesnej stolicy Egiptu, w bardzo zamożnej rodzinie pogańskiej, jako córka króla Kustosa. Otrzymała bardzo staranne i wszechstronne wykształcenie z zakresu filozofii, retoryki, poezji, muzyki, fizyki, matematyki, astronomii i medycyny. Słynęła nie tylko z wielkiej mądrości, ale także z niezwykłej urody.

Poniosła śmierć męczeńską w wieku 18 lat. Otwarcie krytykowała prześladowania chrześcijan i postępowania cesarza Maksencjusza, żonę którego nawróciła na chrześcijaństwo. Wyrok śmierci zapadł po dyspucie religijnej, w której Katarzyna okazała się bieglejsza od pięćdziesięciu mędrców niechrześcijańskich, część z nich nawracając. Niezadowolony z takiego obrotu sprawy cesarz skazał Katarzynę na śmierć po torturach; odstąpiono od łamania kołem po zniszczeniu narzędzia tortur przez anioła i wyrok wykonano przez ścięcie mieczem 25 listopada 307 r. Podobno jej męczeństwo przyczyniło się do nawrócenia wielu pogan.

Po tej męczeńskiej śmierci ciało Katarzyny zniknęło. Prawdopodobnie zostało przeniesione na najwyższy szczyt półwyspu Synaj. W VI wieku cesarz Justynian zbudował tam, u podnóża góry Synaj, potężny klasztor. Tamtejsi mnisi, po trzystu latach od śmierci św. Katarzyny, natchnieni podczas snu proroczymi widzeniami, odnaleźli ciało Świętej na Górze i przenieśli je do klasztornego kościoła. Od Xl wieku klasztor jest oddany pod opiekę Św. Katarzynie i nosi jej imię. W klasztorze przechowywane są relikwie Świętej i wiele cennych zabytków.

Kult świętej rozwinął się zarówno w kościele zachodnim, jak i w prawosławiu. Stała się patronką wielu miast, uczelni (m.in. Sorbony) i świątyń. W Polsce wystawiono ku jej czci ponad 170 budowli sakralnych; w 1571 w Braniewie Regina Protmann założyła zgromadzenie zakonne katarzynek. Kilkadziesiąt miejscowości polskich wywodzi swoją nazwę od imienia Katarzyny, postać świętej znajduje się w herbach m.in. Działdowa i Nowego Targu. Męczeństwo świętej stało się także tematem malarskim m.in. dzieł Rafaela, Caravaggio i Hansa Memlinga. W ikonografii przedstawiana jest w koronie, z palmą męczeństwa w dłoni i kołem do łamania kości (czasem jeszcze z książką i mieczem).

Przymioty osobowości Św. Katarzyny oraz fizyczne atrybuty sprawiły, że jest ona patronką filozofów, teologów, mówców, studentów, bibliotekarzy, literatów, adwokatów, piekarzy, młynarzy, kołodziejów i kolejarzy oraz wielu budowli sakralnych.